سفرنامه دیار شیطان بزرگ 1

براى چند کار ادارى نیاز به رفتن به سفارت ایران داشتیم اما إز آنجا که روابط ایران و کانادا (اسرائیل دوم) شکراب است سفارت مدتها بود که  بسته شده بود و ما ناچار شدیم  براى انجام این امر به واشنگتن سفر کنیم.اولش قیمت بلیط هواپیما را چک کردیم دیدیم سر به فلک میزند این شد که با همسربانو قرار گذاشتیم با ماشین برویم.راه زمینی ،836 کیلومتر ناقابل بود که 9 ساعت طول می کشید(بدون کوچکترین توقف وگرنه 11 ساعت)ودر طی آن باید از 3 ایالت نیویورک،پنسیلوانیا و مریلند عبور می کردیم تا به  منطقه واشنگتن دی سی میرسیدیم. باری اول تصمیم به کرایه کردن یک ماشین گرفتیم.بعد گفتیم چه کاری هست؟ ما که قصد تعویض ماشین را داشتیم، همین حالا این کار را می کنیم و با ماشین خودمان می رویم.قرار حرکت را برای هفته بعدش گذاشتیم و از فردا افتادیم دنبال رو به راه کردن شرایط.من از کار اول و دوم باید مرخصی میگرفتم،و همسربانو از سر کارش.وباید میرفتیم نمایندگی برای ماشین،باید به دفتر اسناد رسمی ایرانی می رفتیم برای نوشتن متن حقوقی درخواست هایمان .شهریار پسر کوچکم  هم که  همیشه یکی از برنامه هایش دیدن آمریکا بودگفت من هم می آیم.به ناچار برنامه سفر یک روزه را به سه روزه تغییر دادیم تا بادو شب اقامت بتوانیم گشتی در شهر زده و رضایت شازده را جلب کنیم.نتیجتا دومورد هماهنگی با مدرسه و رزرو هتل هم اضافه شد که این آخری را خود شهریار انجام داد وانصافا هتل خوب با امکانات و کم هزینه ای برایمان رزرو کرد اما برای گرفتن ماشین کارمان به دست انداز خورد به نحوی که تا روز حرکت کارش جور نشد این بود که اتول حودم را یک روز قبل به مکانیک سپردم تا دستی به سروروی فنی اش بکشد.و درسحرگاه  پنچشنبه  الف ثلاث مئة وأربعة وتسعون 5 صبح به راه افتادیم.مسیر تورنتو تا آبشارنیاگارا و بعد مرز بوفالو را به راحتی و سرعت طی کردیم اما از اینجا سوتی دادن های ما شروع شد.مرز جندین ورودی دارد که ماشین ها جلوی هر ورودی صفی تشکیل داده بودند ما دیدیم 3 ورودی خالی هست ورفتیم در صف یکی دو ماشینه آنجا.البته دیدیم نئون بالای کیوسک به جای اینکه مثل بقیه سبز رنگ باشد آبی است.اهمیت ندادیم اماوقتی دیدم دو ماشین جلویی دارند یک جور کارت جلوی اسکنر می گیرند،شست مان خبر دار شد که داستان چیز دیگری است اما دیر شده بود وراه برگشت نداشتیم این بود که خونسرد تا دم کیوسک رفتیم.افسر آمریکایی که خانمی بود شما نکسوس هستید؟ گفتم یعنی چی؟ دیدم پاسپورت ها را انداخت توی کشو و با دست محل بازرسی را نشان داد و گفت برو آنحا می فهمی.رفتیم آنجا و یک افسر یانکی گردن کلفت سبیلو آمد سراغ ما گفت پیاده شده از در ورودی شماره دو بروید داخل.رفتیم تو دیدیم تعدادی خلافکار یا مسئله دار مثل ما آنجا هستند.افسر غول پیکر دیگری گفتم منتظرباشیدصدایتان کنند.القصه ربع ساعتی معط شدیم تا صدایمان کردند.افسر خانمی بود که از خستگی نا نداشت و معلوم بود تمام شب بیدار بوده است پرسید چرا از نکسوس آمدید گفتم ببخشید بار اول است از مرز رد می شویم وبلد نبودیم اصلا چی هست این نکسوس؟ گفت مسیر افراد مورد اعتماد که کارت عبور مخصوص دارند پرسید برای جی به آمریکا آمدید و مقصدتان کجاست؟ گفتم گردش و مقصد واشنگتن.سوال کرد چقدر پول دارید گفتیم 60 دلار با حیرت گفت برای هر 3 نفر؟ گفتم بله نقد همین است بقیه اش در کردیت کارت هست.پرسید چی در ماشین دارید گفتم یک چمدان کوچک. گفت شیء برنده؟ گفتم نه  گفت چیزی هست که اگر دست بزنم ناراحت بشوید؟ گفتم نه سویچ را گرفت و رفت البته معلوم بود که با یک نظر طرفش را می شناسد خیلی زود برگشت و سفر خوبی برایمان آرزو کرد و اینگونه وارد ایالات متحده آمریکا شدیم