به آرامی...

دو هفته پیش شرکت کار سومم قانونی گذاشت که تا نمیپذیرفتم اجازه ادامه کار نداشتم.قانونی که از دید من بسیار ناعادلانه بود.این کار برایم مهم بود ودرآمد آن سبب شده بود که خرج و دخلم خوب جور دربیاید و بیشتر اوقات بدون دلهره یا حساب و کتاب کردن دست به جیب ببرم،چیزی که در ده سال اخیر به ندرت اتفاق افتاده بود.اما این قانون انگار قطره آخر برای پرکردن پیمانه صبر من بود. یادم است که پل گالیکو  در باره نویسنده شدنش گفته بود که همواره به نوشتن علاقه مند بوده است اما خیلی دیر به نویسندگی روی آورده بود.میگفت وقتی تصمیمم را گرفتم،به نحو جبران ناپذیری شروع به خراب کردن پل های پشت سرم کردم. من هم همیشه عاشق کشاورزی بودم و همه عمرم آرزوی داشتن مزرعه ای از آن خودم را داشتم و اصلا آمدنم به کانادا برای محقق شدن این آرزو بود.اما به محض رسیدن درگیر کار کردن برای تامین خانواده شده بودم و هرچه زمان بیشتری می گذشت من به مقدار و تعداد کارهایم اضافه می کردم و ای عجب که هرچه بشتر تلاش میکردم،هرچه بیشتر کار می کردم،زندگی و هزینه هایش هم به همان نسبت از من جلوتر می رفتند.از وقتی از ایران برگشتم حال و هوایم عوض شده بود انگار با رفتن به ابوریحان و دیدن دوستانم به یاد آورده بودم وضعیت من این نباید باشد.وقتی برگشتم چند بار به خودم نگاه کردم و گفتم داری پیر میشی،پس کی  شروع میکنی؟ اصلا تو که ای؟ چه ای؟و کجای زندگی ایستاده ای؟ یاد شعر پابلو نرودا افتادم همان که میگوید: به آرامی آغاز به مردن میکنی اگر هنگامیکه با شغلت یا عشقت شاد نیستی آن را عوض نکنی. این شد که تصمیم گرفتم به هر قیمتی شده به رویای قدیمی ام جامه عمل بپوشانم. قبلا از مشاور املاکم خواسته بودم مضنه قیمت ملک در جاهای مختلف را برایم در بیاورد او هم جند نمونه زمین(همه یک اندازه و دونیم هکتاری)معرفی کرد یکیشان خیلی عالی بود(70000 دلار) و به فاصله 45 دقیقه تا محل زندگیم و بر اساس برنامه ریزی شهرداری محل ،در بیست سال آینده کاربری اش از کشاورزی به مسکونی تغییر میکرد و این سود آوری مضاعف بود  اما کار تولید گل و گیاه کاری است که در دراز مدت جواب میدهد و من نیاز به درآمد ماهیانه داشتم تا اموراتم بگذرد این شد که به فکر مرغداری افتادم.میتوانستم یک سالن هزار متری داشته باشم تا در هر دوره 6 هزار جوجه بریزم وچون می شود 5 دوره جوجه ریزی در سال داشت،میشد به درآمد آن برای گذران اتکا کرد و به تدریج گلخانه ها را هم راه انداخت.در مرحله بعد تحقیق کردم و فهمیدم تولید مرغ در کانادا بر اساس کوتا( qouta)یا سهمیه امکان پذیر است و کوتا را اتحادیه مرغ داران میدهد اما برای دادن آن هم باید زمینی به نام خودم داشته باشم و هم طرح توجیه اقتصادی داشته باشم.برای داشتن چنین طرحی باید از هزینه های جاری:هزینه جوجه،دان مرغ،... و ثابت:هزینه ساخت سوله،تجهیزات اطلاع می داشتم و میقهمیدم دانه،جوجه و..را از کجا تهیه کنم،قیمت گوشت  و شرایط تولید را میدانستم وبسایت اتحادیه هم خیلی گیج کننده بود و من حتی نمیدانستم مسول چنین پروژه ای چه کسی است این بود که دل را به دریا زدم و مسیر صد کیلومتری تا برلینگتون را طی کردم و رفتم اتحادیه.آنجا فهمیدم مسئولی که میت.اند جوابگوی من باشد خانمی است به اسم سندی.که آن روز کلا وقتش پر بود.ایمیلش را به من دادند که قرار ملاقات بگذارم.رفتم و چند روز بعد برایش ایمیل زدم و داستان را گفتم و او جواب داد و بعد از چند بار ایمیل ردوبدل کردن عاقبت قرار برای دوشنبه هفته پیش شد دوشنبه رفتم و در کمال تعجب دیدم سندی نیست.منشی بهش زنگ زد و او حواب داد که با ایمیل مرا خبردار کرده بوده که در برف گیر کرده و نمیتواند بیاید.خلاصه قرار بعدی ما دو شنبه است و من با مرور کردن وبسایت به کلی اطلاعات جدید رسیدم،قهمیدم که هفت خوان رستم است.اتحادیه جنان موشکافانه و مستمر تولید کنندگان را زیر نظر دارد که بیا و ببین.واینطور نیست که اگر کوتا را خریدی تا ابد از آن توست و با کوچکترین انحرافی از چهارچوب قوانین اتحادیه،سهمیه ات لغو می شود.البته این روش این مزیت را هم دارد که اتحادیه همواره آماده کمک و مشاوره دادن هست و از طرف دیگر فروش تضمین شده است و نیاز به رقابت با سایرین برای فروش نداریم.